บางสิ่งที่อยากทำ

สิ่งที่ผมคิดไว้เมื่อถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดของผม

1.ผมจะเป็นเกษตรกรเต็มขั้นโดยพืชผักที่ผมปลูก จะไม่มีส่วนผสมของสารเคมีใดๆเลย

2.ผมจะเป็นผู้นำในการปลูกป่าเพื่อเพิ่มความชื้นให้กับป่าต้นน้ำที่ตอนนี้เหลือน้อยเต็มทีแล้ว โดยผมจะเริ่มปลูกที่ไร่ของผมก่อน

3.ผมจะเป็นผู้นำในการพัฒนาเรื่องการเรียนของเด็กๆนักเรียนซึ่งพวกเขาก็เป็นลูกหลานของผม

4.ผมจะเป็นผู้นำเรื่องการปลูกและการนำสมุนไพรในท้องถิ่นมาใช้ดูแลสุขภาพและรักษาโรค ซึ่งจะต้องพัฒนาควบคู่ไปกับการสุขอนามัย

5.ส่งเสริมให้คนรุ่นใหม่หันมาทำการเกษตรเป็นอาชีพหลักของครอบครัว แทนการไปเป็นลูกจ้างเงินเดือนน้อยตามในเมือง

6.ผมว่าระบบสหกรณ์บ้านผมยังพัฒนาให้ก้าวหน้าได้อีก และเป็นประโยชน์อย่างมากกับคนยากจน ระบบสหกรณ์คือทางแก้ปัญหาความจน

นี่คือสิ่งที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะทำ อาจจะต้องใช้เวลาหลายปี และจะสำเร็จหรือไม่ มากหรือน้อย ก็จะลองทำดูครับ พี่น้องชาวบ้านหุบเฉลา เขาน้ำหยด

ขอขอบคุณเจ้าของรูปภาพ คุณแงซาย ชายดอย ครับ

น้ำตกเขาผาน้ำหยด

ก่อนอื่นเลยต้องขออนุญาติเจ้าของเว็บไซต์http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=andrewlai&month=16-09-2008&group=7&gblog=1 ที่ผมขอรูปนี้มาลงในเว็บของผม รุปที่เห็นนี้แหละครับคือที่มาของ panumyod หรือ ผาน้ำหยด ครับ เหตุที่ผมได้นำชื่อนี้มาเป็นชื่อเว็บไซต์ของผมก็เพราะว่าผมเป็นคนที่นี่ครับบ้านผมอยู่ก่อนถึงเขาผาน้ำหยดเพียงเล็กน้อย และผมผูกพันกับพื้นที่แห่งนี้ตั้งแต่เด็กๆ น่าจะราวๆปี ๒๕๒๐ ที่พ่อและแม่ของผมเข้ามาอยู่ที่แห่งนี้ ผมอยู่ชั้นป.๒ ผมเข้าไปในน้ำตกผาน้ำหยดหลายๆครั้งตั้งแต่ตอนเด็กๆ จนมาถึงโตเป็นหนุ่ม แต่ไม่เคยได้ถ่ายรูปไว้ มาวันนี้จึงต้องขอยืมรูปเขามาลงให้ดูกัน และได้ทราบมาว่าทางการได้เริ่มเข้ามาสนับสนุนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวประจำจังหวัดเพชรบุรี ก็ดีใจครับ คนจะได้เข้ามาเที่ยวกัน เงินทองจะได้หมุนเวียน เที่ยวไทยครึกครื้น เศรฐกิจไทยคึกคัก แล้วพบกันนะครับที่ ผาน้ำหยด หมู่๑๔ ตำบลเขากระปุก อำเภอท่ายาง เพชรบุรี และที่นี่ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของต้นแม่น้ำเพชรบุรี เพราะลำธารน้ำจากที่ผาน้ำหยดแห่งนี้ได้ไหลลงไปรวมกับต้นน้ำแหล่งอื่นๆอีกมากมาย หากได้มีโอกาสเข้าไปเที่ยวกันก็ช่วยกันอนุรักษ์ธรรมชาติไว้นะครับ ไว้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านเมื่อใด จะพยายามปลูกต้นไม้เพิ่มสำหรับแหล่งต้นน้ำ ลำธาร ไว้ถึงตอนนั้นอาจจะต้องรบกวนกันนะครับ ไม่นานครับ ไม่นาน

เพื่อนๆที่รัก

วันเข้าค่ายลูกเสือ เนตรนารีที่โรงเรียนหนองพลับวิทยา ปี ๒๕๒๙ นี่เป็นส่วนหนึ่งของนักเรียนชั้น ม.๓/๓ ปัจจุบันนี้ก็อายุน่าจะปาเข้าไป ๓๘ หรือ๓๙ บางคนอาจจะมีถึง ๔๐ ที่เข้าเรียนหลังเกณฑ์ หรือว่าบางที ลูกๆของพวกเธออาจจะเรียนอยู่ที่โรงเรียนหนองพลับวิทยา ตอนนี้ก็น่าจะอยู่ ประมาณ ม.๓ ,ม.๔ มีใครบ้างนะจะลองทบทวนความจำดู จากซ้ายบนสุด อุไร แก่งสันเที๊ยะ ตั้งแต่จบม.๓ยังไม่เคยเจอเธออีกเลย วิชัย สุวรรณี มัทนา ชำเรือง(เชติยา) ลัดดา หนึ่งฤทัยลูกกี่คนแล้วเจ้ พเยาว์ ผม ประเนาว์ ชำนาญ นาวี มานี รุ่งนภา สมศิลป์(ศิวกร) หรือไอ้สินของผม มันเป็นเพื่อนที่เรียนโรงเรียนป.๖มากับผมจากบ้านหุบเฉลา โรงเรียนบ้านเขาอ่างแก้ว คิดว่าเพื่อนๆคงสบายดีกันหมดทุกคน สำหรับเพื่อนที่ทำไร่ทำสวนอยู่กับบ้าน ไม่นานหลังจากนี้เจอกันแน่นอน เพราะเราจะกลับไปเป็นเกษตรกร ใช่แล้วเป็นเกษตรกร เกษตรกรเต็มขั้น

โรงเรียนหนองพลับวิทยา

ภาพนี้ถ่ายก่อนจะจบชั้นม.๓จากโรงเรียนหนองพลับวิทยา นักเรียนมีชั้น ๓/๑,๓/๒และ๓/๓ ตัวกระผมอยู่ชั้น๓/๓ ในปีนั้นมีอาคารเรียนหลังใหม่แล้วตามที่เห็น ส่วนอาคารเก่าที่เป็นชั้นเดียวใช้ทำประโยชน์อย่างอื่นเช่นเป็นห้องสมุด และห้องเรียน คหกรรม อุตสาหกรรม เพาะเห็ดหูหนูของครูสุชาติ ปรีเปรม ส่วนคณะครูที่นั่งแถวที่สองนับจากล่าง ในปี ๒๕๒๙ มีดังนี้ จากซ้ายครูมนัส ถึงเสียบญวน ครูผู้หญิงมาใหม่ผมจำไม่ได้ ครูธวัชชัย นามทิพย์ ครูสุชาติ ปรีเปรม ครูคนึงนิจ สมุทรแสง ครูสุรางค์ เปรมปรี ครูอมรรัตน์ ครูใหญ่สุนทร ปั้นประเสริฐ ครูเครือสมัย รอดแพทย์(หรือรอดแพศ ผมอาจเขียนผิด) ครูสุวนันท์หรือเสาวนันท์(ผมขอภัย) ครูระเบียบ จงบุญเจือ ครูลัดดา (นามสกุลยาว) ครูวินัย เหมือนอ่วม ครูวีระพงษ์ วงศ์คำสาย ครูไพโรจน์ ครูศิริจันทร์ หรือครูอ้อย และครูบุญครอง ทองหอม คุณครูส่วนมากขับรถจักรยานยนตร์ รถยนตร์ และนั่งรถประจำทางมาจากหัวหินมาสอนพวกเราระยะทางไป-กลับ ๖๐ กิโลเมตรทุกวัน ส่วนท่านที่อยู่ต่างจังหวัดก็พักอยู่บ้านพักครูเช่นครูไพโรจน์มาจากจังหวัดนครสวรรค์ ครูมนัสมาจากทางใต้ ครูนันท์เป็นครูมาจากกรุงเทพ ตอนเช้า-ต้องไปอาบน้ำในบ่อหน้าโรงเรียน ไม่มีห้องน้ำ ครูผู้หญิงนุ่งกระโจมอกอาบ ครูผู้ชายนุ่งผ้าขะม้าอาบ ก็ไม่เคยเห็นพวกท่านบ่นว่ากระไร จิตวิญญาณของครูเป็นฉะนี้นี่เองพื่อนๆที่รัก

บูชาครู

คณะครูโรงเรียนหนองพลับวิทยาเมื่อปี ๒๕๒๗ ที่สั่งสอนผมมา ภาพนี้ถ่ายเมื่องานวันแม่ ผมจะแนะนำให้รู้จักครูแต่ละท่านเริ่มจากแถวบนซ้าย ครูบุญครอง ทองหอม สอนวิชาสังคมศึกษา ลีลาการสอนของท่านไม่เหมือนใครท่านสอนโดยเอาประสบการณ์อันโชกโชนกับการเป็นนักต่อสู้ชีวิตในวัยรุ่นของท่านมาเล่าให้นักเรียนฟัง มันส์ ขอบอก ท่านต่อมาท่านที่๔ยืน ครูเครือสมัย รอดแพทย์สอนวิชาภาษาไทย(ท่านสอนวิชาอื่นๆอีกเพราะครูไม่พอ)ดุแต่ใจดีจ้ะ ท่านที่๗ยืน ครูวีระพงษ์ วงศ์คำสาย สอนวิชาดนตรีทั้งไทยและสากลและท่านก็ประกอบอาชีพอีกอย่างหนึ่งคือท่านเล่นดนตรีด้วย ท่านเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ แถวนั่งซ้าย ครูจิตรา ขันติจิตโต สอนสุขศึกษาและอีกหลายวิชา ท่านสอนฮาดีครับนักเรียนไม่ง่วง ที่๒นั่งครูคนึงนิจ สมุทรแสง สอนคนิตศาสตร์และอังกฤษ ท่านดุครับแต่นักเรียนไม่เคยตกวิชาของท่านครับไม่ว่าจะหัวขี้เลื่อยขนาดไหน ท่านที่๓นั่ง ครูธวัชชัย นามทิพย์ สอนพละศึกษาและอีกหลายวิชา ท่านเป็นคนเพชรแท้ครับ ดุ ใจดี นักเลงพูดจริงทำจริง สอนวิชากระบี่กระบอง ได้เกรด ๓เกรด๔ทุกคน ท่านที่๔นั่งครูใหญ่ครับ ครูสุนทร ปั้นประเสริฐ ท่านเป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนหนองพลับวิทยา นักเรียนทุกคนรักท่านมากครับคงไม่ต้องบรรยายครับ ท่านที่๕ครูสุรสิทธิ์ พลอยบุตร สอนวิชาศิลปะ ท่านที่๖ครูสุรางค์ เปรมปรี สอนวิชาวิทยาศาศตร์ เข้มข้นมากครับ ส่วนท่านที่ใส่ชุดนักศึกษาคือนักศึกษาฝึกสอนจากวิทยาลัยครูเพชรบุรีไล่จากซ้ายไป ครูสำเนียง ครูทองพิมพ์ ครูวาสนา ครูอาภาพร หากเขียนชื่อหรือนามสกุล ครูท่านใดผิดไป ศิษย์ขอน้อมกราบขออภัยมาณที่นี้ อาจจะลืมตัวอักษรแต่ในความทรงจำไม่เคยลืมครูเลย